İnsanın insandan başka dayanağı yok. Yalnızlık bile, başka insanların varlığı bilindikçe bir anlama kavuşuyor. Öyleyse bizim yalnızlık dediğimiz şey, bir kendini ayırmadan (tecrit etmeden) çok, kendine yönelme, kendini daha yakından inceleme yetisi olmalı. Buysa şiire çok yatkın bir durum; olup bitenlerin hesabını kendimizden sormak gibi bir şey... Örneğin biri bir kötülük mü yapıyor, o kötülüğü yapanı sonraya bırakırcasına kendimize kızmak, kendimizi suçlu bulmak erdemi gibi. Sevindirici bir olay, yaratıcı bir söz, yadsınmayacak bir güzellik için de aynı şey; ne varsa kendimizde oluşturuyoruz ilkin. Güzelin, çirkinin, iyinin, kötünün düşsel kahramanları olmak özümüzde var bizim. Şair kısmı buna katılmadan, bu kahramanlığı sindirmeden edemiyor işte. Övgüye de yönelse yergiye de, karşısına çıkan ilk varlık “ben” oluyor. Böylece her şeyde kendine benzer bir şeyler bulduğu gibi, yazdığı şiirlerde de herkesin kendine benzer bir şeyler bulmasına alan hazırlıyor o. Bence böylesi bir yalnızlık çok doğal ve olumludur, övülmeye değer.
-
Yalnızca bir kez olsaydı tam bir sessizlik. Sussaydı tesadüfi olanla ortalama olan ve komşudan gelen gülüşmeler ve gürültüsü beynimdeki... -
geç benden, ben dururum, ben beklerim, geç benden, ama nereye geçersin benden ben bilemem. dediler ki, olgun bir meyve var sabır perdesinin...
-
sırtımı koca koca yapılara kurallara, güvenilen kişilere dayamadan arkadaşlığı öveceğim ve bütün yüreklere arkadaş sevgisini sokacağım. ...
-
“Aslında iyi alışkanlıklar diye bir şey söz konusu değildir; iyi olan her davranış istediği kadar sık, istemdışı, bilinçsiz tekrarlansın... -
Ve inanırım şimdiye dek söylenmemiş her şeye. Azat etmek istiyorum en inançlı duygularımı, kimsenin cesaret edemediği istemeye, benim i...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder